Filmekimi’nden Beklediğimiz Beş Şey

Filmekimi on yılı deviren bir festivalin kazanması beklenecek canlılığa paralel olarak dönüşüyor, yer değiştiriyor, evrildiği noktada ‘ekimler sizin olsun, nisanlar bizim’ diyen kimilerini kaybedebiliyor. Bununla beraber İstanbul’da yaşayan her sinefil için, sonbaharın gelişini haber verme özelliğini ise hala koruyor. 11. Filmekimi, 29 Eylül-7 Ekim tarihlerinde bu kez Türkiye’nin yedi kentine yayılıyor. Düzenli ziyaretçileri olarak, bu yılın festivali öncesinde şekillenen -ve aslında yıldan yıla pek de değişmeyen- beklentilerimizi aramaya koyulduk.

Cem Pekdoğru

• No1 gösterimine gelen ‘oha Gael Garcia Bernal dedi’ kitlesinin, Pablo Larraín’in anti-estetiği karşısında afallamasını,
• Kör Domuz Uçmak İstiyor’un2 onuncu dakikasında hep birlikte ayağa kalkıp salonu terk eden L sırasının, Edwin’in yeni filminde de aynı kadro ve dizilişle hazır bulunmasını ve bana dört yıl kullanacağım yeni bir ‘muhabbet açıcı’ vermesini,
• Aslı Gibidir’de3 olduğu gibi tanıtımını okuduğunda hiç de bir Abbas Kiyarüstemi filmine benzemeyen ama salondan çıkınca yanılgını suratına çarpan yeni bir şeyle karşılaşmayı, Kiarostami değil Kiyarüstemi diyerek umduğum ölçüde havalı gözükmeyi,
• “Seninle her şeye varım ben” diye mırıldanarak bilet aldığım Kapı’nın4 büyük ustanın hala kapı gibi olduğunu ve henüz bunamadığını  ele güne göstermesini,
• Ne büyük tesadüftür ki Lale Kart aldıktan sonra baş gösteren her festivalde bir tane taş gibi filmi uyanamayarak/iki film arası atıştırmayı abartarak/yanlış sinemanın önünde bekleyerek kaçırma bahtsızlığımı önlemek için etkili bir karşı büyü bulmayı…

İnan Özdemir

• Thomas Vinterberg’in Onur Savaşı5 gösteriminde Şölen’in6 geçen seneki tiyatro uyarlamasına istinaden içinde “DOT, bağımsız sanat, Murat Daltaban” geçen cümleler kuran herkese tahtaya 95 kere Dogma yazdırmayı,
• Brian De Palma’nın yaşlanmadığını, hala taş gibi filmler yaptığını söylemeyi,
• İçinde Paul Dano’nun olduğu bağımsız filmlerin güzel olduğu kuralının Hayalimdeki Aşk7 ile sürmesini,
• Japonya’da geçen Japon aktörlerin oynadığı bir Abbas Kiarostami filminin olduğu dünyayı daha çok sevmeyi,
• Aşk’ı8 izleyemediğim için Michael Haneke’den nefret etmeyi, izlesem de nefret etmeyi, ama daha çok izleyemediğim için nefret etmeyi…

Emre Yürüktümen

• Ufuk Uras’ı kadife ceketiyle filme giriş sırasında görüp “Fakat bu adam da çok mütevazı” geyiği yapmayı/yapmayı tasarlamayı/sağdan soldan duymayı,
• Sauna Svend, Ivan, Citronen gibi karakterleriyle, festivallerde adını görmeyi iple çektiğim Danimarkalı oyuncu Mads Mikkelsen’in Onur Savaşı’ndaki yeni mucizelerini,
• ‘İzlanda’dan doğma, sinemadan olma’ her şeyi seveceğim varsayımıyla, Óskar Thór Axelsson’un ilk uzun metrajı Kara Oyun’u9,
• Kim Ki-duk’un Acı’sı10 için salona toplananlardan kaçının filmi ilk yarım saat içinde terk edeceğini görmeyi,
• Özgün müziklerini Damon Albarn’ın yaptığı Koşulsuz Sevgi’yi11…

Çetin Cem Yılmaz

• “Her Alman filminde Moritz Bleibtreu, her Dan filminde Mads Mikkelsen var” esprilerimi 25. kez yapabilmek için uygun anı kollamayı,
• Sinema önündeki kuyruğa bakıp ‘vizyonda gösterime girdiğinde salonlar bomboş’ tespitiyle ucuz sosyoloji kovalamayı,
• Kimsenin beğenmediği bir başka Michel Gondry yapıtı sonrasında filmin güzellikleri olduğunu iddia etmeyi,
• Ai Weiwei belgeselini izledikten sonra sokağa yaklaşık 16 saniye sonra sönecek bir “Evet ya, direnmeliyiz, ayağa kalkmalıyız!” gazıyla çıkmayı,
• Atlas Sineması’nın en ön, Beyoğlu Sineması’nın en arka koltuğuna denk geldiğim seanslarda daha iyi bir yer için şahin gözü tekniğini kullanmayı…

Fotoğraf, festivalin resmi Twitter sayfasından alınmıştır. Tık!

1. No, 2012 [↩]
2. Babi buta yang ingin terbang, 2008 [↩]
3. Copie conforme, 2010 [↩]
4. The Door, 2012 [↩]
5. Jagten, 2012 [↩]
6. Festen, 1998 [↩]
7. Ruby Sparks, 2012 [↩]
8. Amour, 2012 [↩]
9. Svartur á leik, 2012 [↩]
10. Pieta, 2012 [↩]
11. Broken, 2012 [↩]